එන්න හුස්ම ගන්න ශරීර ඇතුලෙ මැරෙන්න
අපි ජීවිතේ ආගන්තුක අත්දැකීම් ගොඩකට මේ දවස් වල මුහුණ දෙමින් ඉන්නව. ගේ ඇතුලට වෙලා ඉන්නව ඇරෙන්න තව වෙනස් දෙයක් මං සමාජ මාධ්‍ය වල දකිනව. මගේ සමහර මිතුරන්ට ලස්සනට සිංදු කියන්න පුලූවන් කියල මං දන්නෙ දැන්. ගිටාර් ගහනව, චිත‍්‍රපටි බලල ඒව විචාරය කරණව, පොත් කියවල උපුටා ගැනීම් දානව, තණමල්විල කොල්ලෙක් බලල සංවාද කරණව. කොරෝනා හින්ද අපි එකිනෙකාගෙන් ඈත් වෙලා ඉන්නව කියනව ඒත් කවදාවත් නැති තරමට හැමෝම ළංවෙලා ඉන්නව කියලයි මට දැනෙන්නෙ. මැසෙන්ජර්, වට්ස් අප්, තව එක එක අලූත් ඇප් හොය හොය කට්ටිය චැට් කරණව පරණ ඉස්කෝලෙ යාළුවො, කැම්පස් එකේ යාලූවො සමහරු උන්නද මළාද දැනගන්නෙත් කාලෙකට පස්සෙ දැන්. මේ අලූත් මිනිස්සු මෙච්චර කල් කොහෙද හිටියෙ?
ඇත්තටම මේ තමයි ඇත්ත අපි. සිංදු කියන, ගිටාර් ගහන, යාලූවො එක්ක පැය ගණන් පච හලන්න ආස ඇත්ත අපි. ඒත් කළින් අපි සිංදු කිය කිය, කයිය ගගහ හිටියනම් අපි අසාර්ථක මිනිස්සු වෙනවා. අපි හැමෝටම තිබ්බ අපේ මොකක්ද එක ඉරාගෙන පස්සෙන් එළවන්න සාර්ථකත්වයක් නැත්නම් හීනයක්. වෙලා තියෙන්නෙ ඒ හීනය වෙනුවෙන් අපිට අපිවම අතඅරින්න වෙලා. මෙතන තියෙන භයානකම දේ මේ තරම් මිළක් ජීවිත වලින් ගෙවල අපි හැබෑ කරගන්න දගලන්නෙ අපේ හීනයක්ද නැත්නම් ඇත්තටම අපිට ඕනෙ කරණ සාරථකවත්ය කියල වර නගන දෙයක්ද? ඔයාට කොළඹ ඉදල කුරුණෑගලට යන්න ඕනෙනම් කිසිම ප‍්‍රශ්නයක් නෑ යන්න. ඒත් ඇත්තටම ඔයාට ගාල්ලට යන්න ඕනෙකම තියෙද්දි වෙන කාට හරි කුරුණෑගලට යන්න ඕනෙ වෙනව, එයා ඔයාට ඒත්තු ගන්නව ඔයාට යන්න ඕනෙ කුරුණෑගලට කියල. ඉතිං ඔයා හිතනව ඔයාට කුරුණෑගල යන්න ඕනෙ කියල, ඔයා කුරුණෑගල යනව, අර මනුස්සය ඔයාගෙ වාහනේ එල්ලිලා එයාගෙ ගමන යනවා. මෙන්න මෙතන ප‍්‍රශ්නයක් තියෙනවා. අපි අපේ ජීවිතය පුරාවට ගාල්ලට යන්න ඕනෙකම තියෙද්දි දණගාගෙන බඩගාගෙන කුරුණෑගලය යන්න දගලනව. අපිට අදාල නැති ගමනකට ජීවිතේ කියනව.
මේ සිස්ටම් එක දුවවන්න අපේ පණ කඩන් දුවන දිවිල්ල ඕනෙ. ලීස් කරල කාර් එකක් ගන්න ඒකෙ වාරික භාගයක් විතර ගෙවල ඉවර වෙද්දි ඒක විකූණල තව එකක් ගන්න ලෝන් එකක් දාල ලොකු ගෙයක් හදන්න, ඊලගට ඒවගෙ වාරික ගෙවන්න රැුයක් දවාලක් නැතුව වැඩ කර කර නහින්න. ඔයා මට අලූතින් ලීස් කරල කාර් එකක් ගන්න ඕනෙ නෑ කියල තීරණය කරන තැන ලීසිං ගෙවන්න නැති හින්ද හතරෙන් පස්සෙ ඕටී කරන්න ඕනෙ නෑ ගෙදර ගිහින් පුතත් එක්ක කි‍්‍රකට් ගහනව කියල තීරණය කරන තැන මේ ප‍්‍රාග්ධනය ගොඩ ගැසීමේ සිස්ටම් එක අවුල් යනවා.
දැන් එතකොට අපි මොකද කරන්නෙ? මෙහෙන්ම ගෙදරට වෙලා ඉන්නවද? වනගත වෙනවද? ඇත්තටම කාලෙකට කළින් ජාත්‍යන්තර කම්කරු දිනය නම්කරන්න හේතු වෙච්ච හේමාකට් අරගලයෙදිත් කම්කරුවන් ඉල්ලූවේ මේ දේ, ඒ කියන්නෙ ජීවිතය, ඒ කිව්වෙ පැය 08ක වැඩ දිනයක්. අපි හැමෝම වැඩ කරන්න ඕනෙ, ඒ අපේ ජීවිතය වෙනුවෙන්, සමාජය වෙනුවෙන් එහෙම නැතුව කාගෙ හරි ලාභ ඉලක්කයක් වෙනුවෙන් නෙමෙයි. මේක නිකන් වැඩකට නැති වාමාංශික ටෝක්ස් ටිකක් කියල දැනෙනව ඇති. ඒත් අපි මේ බිත්තර කටුව ඇතුලෙ ඉන්නකන් අපි ලෝකය දකින්නේ ඒක කියව ගන්නේ මේ බිත්තර කටුවේ සීමාවන්ට යටත්ව. ඒත් අපිට ඇත්තටම ජීවිතය දකින්න ඕනෙනම් බිත්තර කටුව කඩාගෙන එළියට එන්න වෙනවා. ඕව කරන්න පුලූවන්ද? හීන විතරයි වගේ ගොඩක් දේවල් අපිට දැනෙන්නෙ අපි මේ බිත්තර කටුව ඇතුලෙ ඉන්න නිසා. බිත්තරේ ඇතුලෙ කොහොමත් ගොඩක් දේවල් කරන්න බැරි හීන විතරයි හැබැයි මේ ලෝකෙ හැමදාම ඉස්සරහට ගියෙ මිනිස්සු මේ බිත්තර කටුව කඩාගෙන එළියට ආපු වෙලාවල් වලයි.
මං දැක්ක කෝටිපති ව්‍යාපාරිකයෙක් අපිට මේ අර්බුදෙන් ගොඩ එන්න මහන්සි වෙලා වැඩකරන්න කියල කියනව. මට මතක්වුනේ එයාගෙ ෆැක්ටරියක උදේ ඉදන් ? වෙනකන් ඕටී ත් එක්ක වැඩ කරල පුලූවන්නම් වෙන අහල පහල ෆැක්ටරියක නයිට් ෂිෆ්ට් එකත් ඇදල දාන මගෙ මිතුරෙක්ව. ඇත්තටම කළින් අපි කිසිම වැඩක් නොකර උඩ බලන් හිටියද? එහෙන් මෙහෙන් කෙනෙක් දෙන්නෙක් ඇරෙන්න අපි ගොඩක් දෙනෙක් ජීවිතේ කියල වැඩ කරන එක තමයි කළේ. ජීවිතේම මොකක් හරි කම්පැනියකට කඹුරන එක කරගත්තු මිනිස්සු තව අමුතුවෙන් මොනව මහන්සි වෙලා වැඩකරන්නද?
දැන් ආයෙ අපි ටික ටික අපේ පුරුදු ජීවිත වලට යනව. ඒ කියන්නෙ අපි ආයෙ සිංදු කියන් නැද්ද? ගිටාර් ගහන් නැද්ද? අපිට තේරුන් ගන්න වෙනවා මැරිච්ච ශරීර හුස්ම ගන්න එකට නෙමෙයි ජීවිතය කියන්නෙ කියල. අපිට වෙනව ඒ අහිමි කරපු ජීවිත වෙනුවෙන් අරගල කරන්න. එහෙම නැත්තන් හුස්ම ගන්න ශරීරයක් ඇතුලෙ මැරෙන්න. තියෙන තත්වයත් එක්ක හෙට ලෝකය ආයෙමත් ජාතිකවාදයේ අදුරු ලෙන් තුළට ගාල්වෙලා පරණ ඇටකටු ලෙවකන්න ගනීවි. හැබැයි ඒ අතර කොමියුනිට්ස් සමාජක‍්‍රමයන් වගේ දේ ගැනත් මිනිස්සුන්ට අලූතින් හිතන්න ඉඩක් ලැබේවි. මොකද දැන් මිනිස්සුන්ට වගේම පෘථුවියටත් මහන්සි දැනිලා තියෙන්නෙ.
(රිවිහාර පින්නදුව)
No comments:
Post a Comment